İnsanımız nefret etmeye yer arıyor. Kendi insanımıza düşman olmaya çalışıyoruz. Milli, manevi, dini sembollere bile saldırmaya başladık. Bir şeyin nefretiyle bir araya gelenler var. Halkına küsen, insanını dışlayan var. Halbuki bu coğrafyada birbirimize küsme şansımız yok. En ufak ayrılık bile tehlike arz ediyor. Nice ülkelerin yok olup gittiği Ortadoğu mizanseni bunu gösteriyor. Kendi insanına düşman olanlar toptan yok oluyor. Nefret için yola çıkanlar hayattan kopuyor. Bir arada yaşamayı beceremeyenler yaşayamıyor. “Nefret” bu diyarda en büyük lüks.
Başkasına olan nefreti kullanarak cemiyet meydana getirmek ne derece doğru? Hele ki nefreti kullanıp kendine çıkar elde etmek isteyen büyük oyuncuların sahasında isek, bu saçmalık niye? Ülkemizde birçok kesim ötekine olan nefretle motive oluyor. Halbuki nefret etme organizasyonları önce toplumdan, sonra kendi değerlerinden uzaklaşıyor. Kin etrafında toplananlar nefret ile gözlerini bağlıyor. Düşmanlıktan başka bir şey görmeyenler gerçek düşmanlarca kullanılıyor. Önünü göremeyen kindar kesimler ortalığı karıştırmaya başlıyor.
Bugün ülkemizde ülkemizin insanına hakaret edilerek taraftar toplanıyor. İnsanımızı öldürmek için içeriden militan yetiştiriliyor. Ne olursa olsun insanımızı kabullenmeliyiz. Nasıl davranırsa davransın, ne düşünürse düşünsün, o bizim insanımız. Aynı ocaktan çıkmış, aynı hamur ile yoğrulmuşuz. Hatalı ise bizim hatalı bir vatandaşımız. Ne olursa olsun, vatandaşımızı kabullenmedikçe başkalarının idaresine açık olacaktır. Biz kendimizden uzaklaştırdıkça başkasının ilgisine muhtaç kalacaktır. Kim olursa olsun, yakınımızdaki bizim sorumluluğumuzdur. Böyle düşünmedikçe kendi insanımız sorun olmaya devam edecektir.
Hiçbir şekilde toplumun diğer kesimlerine nefret ile yaklaşan insanlara taviz verilmemelidir. Toplumun diğer kesimlerine yönelik yok edici, hakaretamiz ve yakışıksız tavırların bertaraf edilmesi gerekir. Birbirimize düşmanlık edecek kadar rahat bir ülkede yaşamıyoruz. Öncelikle başkasının inancına, değerlerine ve sembollerine olumsuz ifadeler kullanmayı bırakmalıyız. Nefret söylemi hiçbir şey kazandırmaz. En yakınımızı dışlamaktan başka bir sorun yok mu? Daha önemli sorunları ele almalı ve düşmanlıkta birleşmeyi bırakmalıyız.
Gel, gel, ne olursan ol yine gel,
İster kafir, ister Mecusi,
İster puta tapan ol yine gel, ,
Bizim dergahımız, ümitsizlik dergahı değildir,
Yüz kere tövbeni bozmuş olsan da yine gel…
Şu toprağa sevgiden başka bir tohum ekmeyiz,
Şu tertemiz tarlaya sevgiden başka bir tohum ekmeyiz biz…
Beri gel, beri ! Daha da beri ! Niceye şu yol vuruculuk ?
Mademki sen bensin, ben de senim, niceye şu senlik benlik…
Ölümümüzden sonra mezarımızı yerde aramayınız!
Bizim mezarımız âriflerin gönüllerindedir. – Ebu Said-i Ebu’l-Hayr