Önlerini görmüyorlardı, ama bu balıklar için sorun değildi. Birileri görüyordu her halde. Sürü halinde gezdikleri için bireysel görüşler önemli değildi. Hayatlarını sürüye borçluydular. Tek olanı, tek olanın görüşünü değil bütünü düşünmek zorundaydılar. Binlercesi bir araya geldi mi tek vücut gibi hareket ediyorlardı. Kalabalığın en dışındakiler ilk tepkiyi verdi mi uçsuz bucaksız sürü onları onaylıyordu. Bir şeyden emindiler, yalnızca birlikte var olabilirlerdi.
Toplum halinde yaşamak böyle olmalıydı. Levrekler bunun örneğiydi. Birlikte hareket edilmeliydi. Aykırı hareket eden de topluma kazandırılırdı. Mesela sosyalist levrek dışlanmamalıydı. Öyle de oldu. Tüm eylemlerine ve ihtilal çabalarına rağmen o levreğe de sahip çıkıldı. Talepleri aslında çok basitti. Sürünün dış tarafında kimin yüzeceğini bir sisteme bağlamak istiyordu. İçeride yüzenler aşırı rahat görünüyordu.
Aslında her şey kendiliğinden oluyordu. Dış tarafta durması gerekenler dışarıda duruyordu. Anlık tepki verebilenler, yönlendirenler en uçlardaydı. Görev paylaşımı doğal seyrinde gidiyordu. Toplumu tüketmek ve tüketenlere izin vermek gibi bencillikler olmadığı için fazla sosyalist kişilikler görülmüyordu. Bencillik saçma seviyeye, yani kapitalizme, ulaşmadığı için komünizm gibi bir tepki de gündemde değildi. Sadece sürünün dışında durma olayı vardı.
Sosyalist levrek “tüm levrekler eşittir” dedi. “Tüm yüzebilen levrekler birleşin” diye ekledi. “Zaten birleşiğiz.” diye cevap geldi. Gerçekten de birleşiktiler. Çok büyük bir sürü kendileri için zararlı olabilirdi. Birkaç bin kişilik sürüler en idealiydi. Çok büyük sürü, çok büyük sorunlar demekti. Tüm dünyayı birleştirmenin alemi neydi? Yine de tartışmaya devam ettiler. Herkes eşit miydi? Hep birlikte nasıl dışarıda durabililerdi?
Neyse ki bu sorun bir anda çözülüverdi. Bir balıkçı ağı geldi ve levrekleri alıverdi. Sosyalist levrek bakakaldı. Kendisi ağlardan kurtulmuştu, ama arkadaşları hiç de eşit olmayan bir şekilde yakalanmıştı. Bir düşünceye daldı gitti. Birbirlerine eşit olabilirlerdi, ama hayat onlara eşit davranmıyordu. Hayat koşulları kişiden kişiye değişebiliyordu. Sosyalist levrek bu durumu gururuna yediremedi. Sosyalist olduğu kadar yürekliydi de. Hemen ağın içine doğru yüzdü ve arkadaşlarının arasına katıldı.
Levrek sosyalizmini kapitalist balıkçı ağları sona erdirdi. Ancak sona yaklaşırken ideal düzene ulaşılmış gibiydi. Bireysel farklar gözetilmeden yakalanan balıklar sınıf ayrımı olmayan bir güverteye serpildi. Şimdi herkes aynı yerdeydi, çırpınışlar bile benzemekteydi. Sosyalist levreğin sorunu giderilmişti. Artık kendileri bir sorundular. Hasılat nasıl paylaşılacaktı? Balıkçı kaptan kendine sosyalist oldu ve hasılatın tamamını kendisi yedi. Miçolara da işlerin kesatlığından bahsetti. Onlar da bunu yedi.