Dünyayı göz göre göre tüketen insanlar her şey bitmeden biraz önce telaşlanmaya başlamıştır. Ölümü beklerken bazı çareler üretmişlerdir. Bunların başında gezegeni terk etmek ve mümkünse yeni bir gezegen bulmak vardır. Ne var ki henüz dünya benzeri bir gezegen bulunamamış, dünyanın da içine geri dönülemez biçimde edilmiştir…
Bazı insanlar atalarının ne kadar acımasız olduğuna şaşırırken bazıları da çocuklarının ne kadar acımasız olabileceği hakkında kaygılıydı. Geçen zaman göstermişti ki insanlar ortak bir çözüm bulmaktansa her şeyin yok olmasına daha kolay karar veriyordu. Bu anlaşılamaz bir şeydi. İyi kötü yaşamak varken her şeyin yok olacağı anlamsız bir zıtlaşma ile hayatı yok etmek nedendi? İşte bu soru tarih boyunca kimsenin yanıt veremediği savaş ve gelişme balonlarının gereksiz yere şişirilmesini açıklayabilirdi. Ancak kimse sormuyordu!
Yok oluşa sürükleyen sebeplerin çok olduğunu söyleyelim. Diyelim ki nükleer savaş, doğal afet ya da siyasi kargaşa gibi etkenler var. Ya da hiçbir büyük olay yaşanmadan gerçekleşen bir yok oluş olduğu tasarlanabilir. Bu ise en kötüsüdür. Nükleer savaş ile ani bir rezalete adım atarken, mevcut düzenin devamı ile yaygın bir rezalete adım atmaktayız. Bir bomba ile milyonlarca kişiyi anında buharlaştırabilirken, bir politika ile milyonlarca kişiyi yıllarca süründürmekteyiz.
Ortadoğu dediğimiz yamyam tema parkında insanların yavaş yavaş yendiğini görüyoruz. Çağdaş politika buradaki insanların katli üzerine kuruludur. Milyonlarca insan yavaş yavaş ölüyor. Bu manzara gelecekte karşılaşmaktan korktuğumuz en büyük felaketin hazırlayıcısıdır. İnsanlık kendi yok oluşuna göz göre göre ve acı bir şekilde ilerlemektedir.
Geleceğe geri dönersek bazılarının yeni dünyalar bulmak uğruna uzaya yelken açtığını göreceğiz. Bu arkadaşlar artık bizi ilgilendirmiyor. Dünyadan vazgeçen bizim için uzaylıdır. Onlar güzel dünyamızı bırakıp gidince geride kalanlar ise son insanlardır. Son insanlar bir acayiptir. Şatafatlı tarihleri, meşhur ataları, havalı duruşları gibi etkenler yüzünden gözünüzde büyütebilirsiniz. Ancak ne yazık ki son insanlar acınası bir enayiliğin son temsilcileridirler.
Daha önce sitede toplumun yok oluşunu işledik. Bu yazıda yok oluş içerisinde bir ümitten bahsetmek istiyorum. Belki son insanlar içinde bazıları, ya da en azından bir tanesi kaygılanmadan yok olmayı bilecektir. Kendi seçtiğimiz hızlı yaşamın hızlı ölümünü kabullenerek tadacaktır. Daha fazlasını istemeyi bırakıp insanlıktan azat olacaktır. İşte bu kişinin son olmasını ümit ediyoruz.
Ölüm gibi görünen bir hareketin doğum olması böyle mümkün olacaktır. Son insan farkına vararak doğabilecektir. Dış uzaya giden sondan önceki insanlardan daha önce uzaya erişecektir. Bencillikleri yüzünden kendinden başkasını görmeyen kişilerden farklı olacaktır. O artık sadece kendini görmeyen bir insandır. Varlığın kendinden ibaret olmadığını fark edince uzaylıları görecektir, her yerin de yaşanabilir olduğunu fark edecektir.
Uzayda kendini arayan insandan farklı olarak son olmasını ümit ettiğimiz bu insan her şeyi görecektir. Uzaylıların her yerde olduğunu, bunun doğru yere gitmekle ya da dikkat kesilmekle ilgisiz olduğunu fark edecektir. Varlığın sen ya da ben değil, tamamen biz olduğunu anlayacaktır. Son insan böylelikle ölürken doğacak ve yok değil, var olacaktır.